Drie jaar geleden maakten we die sprong. Nog verder buiten de gebaande paden zoeken.
“Wat hebben jullie kinderen er op die jonge leeftijd al aan om zulke reizen te maken? Die herinneren zich later toch niet alles meer.”
Nu heb ik het met Jens nog steeds over onze camperreis. En hij weet details die ik zelf allang vergeten was.
Ze zeggen dat je kijk op de wereld verandert zodra je kinderen krijgt. Erg cliché, maar het klopt wel.
Maar voor mij niet zoals de meeste mensen denken.
Vaak word je voorzichtiger. Beschermender, want je wilt dat je kind niks overkomt.
Maar minstens zo belangrijk is dat je ook beseft dat ze kijken. Naar alles wat ik doe. En ze leren niet van wat ik zeg, maar nog meer van de keuzes die ik maak.
Er zijn denk ik geen ouders die hun kinderen willen leren om zich te laten beperken.
Maar juist dat ze groot durven denken. Dat ze dromen volgen die misschien onrealistisch lijken.
Dat ze doen wat ze zelf willen. Niet wat hun vrienden doen, niet wat de buren zeggen, niet wat “normaal” is.
Behalve als papa en mama zeggen dat ze hun kamer moeten opruimen natuurlijk.
Maar ik kan ze niet leren om hun eigen pad te volgen als ik zelf veilig blijf lopen op dat van iemand anders.
Die foto uit de vorige post was in het noorden van Bali, bij de Aling Aling watervallen. Prachtige omgeving, en een aantal mogelijkheden om over watervallen te glijden en springen.
Jens en Teun wilden eigenlijk niet springen vanaf de lagere rotsen. van twee, drie meter.
Natuurlijk vond ik dat ze het wel moesten proberen. Omdat ik weet dat ze het kunnen, en het soms een kwestie is van doen voordat je ervaart dat het helemaal niet zo eng is.
Maria heeft hoogtevrees, en toch ging ze mee van de ruim 5 meter hoge slide van de eerste waterval. Een goed voorbeeld van jezelf over je angsten heen kunnen zetten.
Ik stond bij bovenaan een waterval van vijftien meter. En ja, dat was best hoog om meteen te springen.
Dus ik twijfelde wat ik ging doen: niet springen en laten zien dat wat er tussen je oren zit soms de overhand neemt.
Of springen, en ze laten zien dat angst geen reden is om het niet te doen.
En ik kon natuurlijk niet zeggen dat zij wel moesten springen als ik het zelf niet zou doen.
Want voor hen voelde die drie meter precies zo als voor mij die vijftien.
- Daarom maken we die sprongen.
- Daarom gaan we maanden weg.
- Daarom maken we soms andere keuzes dan de meeste mensen om ons heen.
Niet omdat we het beter weten. Maar omdat ik mezelf niet meer die vraag wil stellen: “Wat als ik het gewoon had gedaan?”
Want dat is wat ik ze wil laten zien: dat moed niet betekent dat je geen angst voelt, maar dat je kiest om toch te gaan
- Dat geldt voor een waterval van vijftien meter.
- Dat geldt voor een bedrijf opstarten.
- Dat geldt voor investeren in vastgoed.
- Dat geldt voor een jaar op reis gaan met je gezin.
Welke lessen wil jij je kinderen meegeven? En ben je daar zelf altijd het goede voorbeeld in?
—
Oorspronkelijk gepubliceerd op LinkedIn op [datum]